Door nuchtere feiten en cijfers te plaatsen tegen de achtergrond van uitdagingen die het klimaatvraagstuk en degradatie van landbouwgronden in Europa oproepen, brengt de EIHA hennep op tafel als bijdrage en deeloplossing voor tal van maatschappelijke vraagstukken. Op het gebied van de volksgezondheid, de nooddruftige bouwsector, de heilloze productie van uitsluitend lineair geproduceerde kunststoffen en de destructieve katoenteelt, om er enkele te benoemen.

In haar manifest benadrukt de EIHA dat politieke overwegingen die primair eigenbelang centraal stellen dienen te worden onderkend en gepareerd. In plaats hiervan kan Brussel een op wetenschap gebaseerd onderscheid aanbrengen tussen marihuana en vezelhennep en niet langer te neuzelen over een tiende procentpunt van het ene of het andere inhoudsstofje. Want vezelhennep en recreatieve cannabis – oftewel wiet, dan wel marihuana – mogen dan allebei cannabis zijn, de varianten verschillen onderling als een bakbanaan van een Chiquita.

Het in april 2020 gepresenteerde EIHA-manifest actualiseert en bundelt een reeks langer gehanteerde juridische argumenten tegen cannabis. Met bewonderenswaardige precisie zijn versteende juridisch bezwaren die tot in de Verenigde Naties nog gehoor vinden, uitgebeend, geanalyseerd en gedetermineerd. Zelfs bij de meest fossiele geesten zouden hiermee de ogen mogen worden geopend.

Eigenlijk nogal sneu dat anno 2020 allemaal nodig moet zijn. De cannabisplant blijft een gratis en welgemeende gift van Moeder Natuur en is alleen al om deze reden als een van de eerste plantsoorten gedomesticeerd, samen met onder meer mais, graan, rijst, aardappelen en vruchten. En hiermee zelfs ook volop geprezen in het Oude en Nieuwe Testament. Maar kennelijk is het wachten op een eigentijds wonder om cannabis te emanciperen.